10 05 2014

Tor Poznań – miłość od pierwszegow wjeżdżenia

O torze w Poznaniu, mieszczącym się przy ul. Wyścigowej 3, słyszałam od kiedy zaczęłam interesować się i jeździć na moto. Obejrzałam nieskończoną ilość filmów z przejazdów po torze “zwykłych” riderów oraz zawodników Wyścigowych Motocyklowych Mistrzostw Polski (WMMP).

Oczyma wyobraźni byłam tam więc nieraz 🙂 …

Opowiadałam Wam, jak trudno było mi pierwszy raz wybrać się na tor Lublin – z jakimi emocjami i strachem się to z początku wiązało… Nie inaczej było w związku z pierwszą wyprawą na Poznań. Marzyłam o tym od dawna, ale nie uważałam się za jakiegoś super “jeźdźca”, demonicę prędkości.. Myślałam, że to już kompletnie nie dla mnie… Oglądałam więc dalej wyścigi, wolne jazdy, treningi, pochłaniałam wzrokiem kolorowe stroje zawodników, piękne wyścigowe motocykle, a przede wszystkim podziwiałam styl jazdy, tę prędkość i pewność siebie motocyklistów.

Przez rok jeździłam jeszcze na naszym torze kartingowym, a potem z powodu założenia firmy i mnóstwa obowiązków sprzedałam mój drugi motocykl – Hondę CBR 600 RR. Spotykałam się wówczas z kolesiem, który był bardzo przeciwny mojemu hobby i nie chciał, żebym jeździła na motocyklu. Zalewała go totalna złość odnośnie mojej jazdy (do tej pory nie wiem czy chodziło o to, że przyciągałam uwagę i budziłam zainteresowanie, czy, o fakt, że miałam większe jaja od niego). I tak przez to wszystko oddałam moją Hanię w warszawskie ręce 🙁

Przytaczam tę historię, aby podzielić się z Wami moim wnioskiem: jeśli ktokolwiek pod płaszczykiem miłości i troski, ogranicza Was w realizacji marzeń i rozwijaniu pasji… wiejcie jak najszybciej (najlepiej na motocyklu 😉 ) i jak najdalej! Prawdziwa miłość daje wolność i szacunek do drugiej osoby i do tego co robi…

Nauczona na błędach, uporządkowawszy wszystkie sprawy, rok później nawet się nie zawahałam i kupiłam wymarzonego ścigacza Yamahę YZF R6.

Wracając do tematu toru – jak przekonałam się o tym nie raz – niespełniane marzenia, są jak niezagojone rany; ciążą, uwierają, co jakiś czas przypominają o sobie. Sprawiają, że czujemy się nie do końca “pełni”. Właśnie dlatego tak na każdą wzmiankę znajomych o torze Poznań, dostawałam gęsiej skórki, a potem odczuwałam duży żal, że ja tak nie mogę..

W pewnym momencie pomyślałam, że dość tego malkontenctwa! W wyniku zbiegu okoliczności miałam propozycję wyjazdu na tor i błyskawicznie się zgodziłam. Ta decyzja zmieniła moje życie, ukierunkowała mnie w dalszych działaniach. Wtedy nabyłam pewności, że sportowa jazda jest tym co najbardziej motocyklowo kocham robić.

Odnoście jazd na poznańskim torze: na torze Poznań, są organizowane wolne jazdy dla motocyklistów tzw track day /track days. Chyba każdy późniejszy zawodnik stawia swoje pierwsze krok właśnie tam. Ja zaczęłam jeździć na Speed Day’e czyli cykliczne imprezy, organizowane przez dwóch motocyklowych zapaleńców. Jak sami określają imprezę SD to “motocyklowe dni zawrotnych prędkości na jedynym w Polsce bezpiecznym, homologowanym przez Europejską Federację Motocyklową UEM obiekcie ze stałym wsparciem wykwalifikowanych instruktorów, byłych i aktualnych Mistrzów Sportu Motocyklowego”.

Jazdy trwają od 2 do 3 dni i każdy dzień składa się z 7- 8 20 minutowych sesji. Oczywiście uczestnicy, są podzieleni na grupy ze względu na swoje motodoświadczenie. Przed pierwszym przyjazdem o tym nie widziałam i właśnie tego bałam się najbardziej – że zostanę wypuszczona z bandą szybkich i nieustraszonych kolesi, którym będę zawadzać na torze. Na szczęście imprezy przebiegają w bardzo pozytywnej i przyjacielskiej atmosferze i muszę dodać z nabytego już doświadczenia, że kobiety są tam bardzo miło i serdecznie traktowane 🙂

Najmniej doświadczona grupa C pierwsze sesje jeździ po torze z instruktorami, w kolorowych piżamach (bo inaczej tych koszulek nie nazwę 😀 )

Co do samej jazdy po torze – Poznań to techniczny i dość trudny tor. Jest to bardzo ciekawy i wymagający obiekt. Znajdują się tu zarówno ostre prawe, jak i lewe zakręty, szykanki oraz dłuższe zakręty w tym duża patelnia, mój ulubiony dłuuugi zakręt. Nawierzchnia całkiem całkiem – tor był przebudowany w latach 1975-1977 na miejscu starych pasów startowych Portu Lotniczego Poznań Ławica. Po wizycie na Slovaki i Alcarras, doceniam infrastrukturę obiektu, jest to jakby tor w lesie, pełno tu drzew, zieleni, co jest bardzo sprzyjające zwłaszcza w lecie, nie odczuwa się aż tak upału. Można tu z powodzeniem odpocząć na leżaczku na łączce, a także pobiwakować i pogrillować w wolnej chwili. Motocykliści przyjeżdżają tutaj wraz z rodzinami i przyjaciółmi, całymi wesołymi ekipami.

Dla mnie Poznań jest niesamowity, chociaż mam za sobą dopiero dwie wizyty, wyjeżdżone cztery dni i wiem, że jeszcze kupa roboty przede mną, aby być szybsza i lepsza w sportowej jeździe. Ostatnio nie poprawiłam dużo czasu okrążenia i byłam tym lekko sfrustrowana.. Ale to tylko mnie uczy, że do sukcesu dochodzi się małymi krokami z rozwagą i cierpliwością. Najpierw wyznaczasz cel, a potem konsekwentnie realizujesz jego poszczególne założenia 🙂

Podsumowując – jeśli ktokolwiek z Was, chciałby spróbować swoich sił na torze, a odczuwa strach lub lęk, zachęcam – przyjeżdżacie śmiało! Trzeba wychodzić ze strefy komfortu, rozwijać się, nabywać doświadczenia! Pamiętajcie, niespełnione marzenia, będą uwierały niczym kamień w bucie.

Po prostu kiedyś trzeba raz na zawsze coś z tym zrobić – tzn zacząć odważnie spełniać marzenia!