Pierwsze dramaty Andrejewa nie przyniosły nowych elementów formalnych. Próbą gruntownej reformy teatru było Życie człowieka, nowatorski typ dramatu intelektualno-kontemplacyjnego. ?Przeżycie” zastępował on ?przedstawieniem”, iluzję realności wskrzeszonej na scenie ? myślą o niej, typizację ? szerokim uogólnieniem wiecznej prawdy istnienia i zamkniętego kołowrotu życia. Ilustracja abstrakcyjnej myśli łączyła się z zasadami umownej poetyki, inspirowanymi ? jak to poświadczył pisarz ? przez .malarstwo Direra i Goyi. Andrejew zrezygnował z tradycyjnego konfliktu i podziału na akty i sceny. Budowa całości przypomina misterium. Otwiera je prolog, w którym ?Ktoś w szarym” ? postać symbolizująca ślepy los ? przedstawia widzom tezę dramatu. Jej ilustrację stanowią przesuwające się luźne obrazy, które przedstawiają poszczególne momenty życia człowieka. Pisarz dążył do ich maksymalnego odrealnienia, rozbicia iluzji prawdopodobieństwa, która mogłaby zaciemnić zasadniczą ?obnażoną” myśl. Świadomie więc zrezygnował ze szczegółów, prostolinijnie upraszczał i deformował zjawiska, operował groteską i karykaturą, jaskrawym kontrastem i hiperbolizacją. Bohaterowie dramatu byli pozbawieni cech indywidualnych, pisarz zamieniał je w schematyczne uogólnienia.
